Την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας την έκανα στα 13 μου, στις αρχές της εφηβείας. Την τελευταία, στα 18, τον πρώτο χρόνο του κολεγίου. Ήταν δύσκολα, θλιβερά χρόνια για μένα. Μετά κι από κείνη την τελευταία φορά σκέφτηκα: ‘‘Είμαι ακόμη εδώ.

Ίσως πρέπει να σκεφτώ το γιατί, αντί να προσπαθώ τόσο σκληρά να πεθάνω’’. Δεν το ξαναεπιχείρησα».

Αθλητής-όνειρο, πέντε φορές ολυμπιονίκης στις καταδύσεις, ομοφυλόφιλος και τεράστιο gay icon των ’80s, φορέας του AIDS, με δική του δημόσια ομολογία – ένας ζωντανός θρύλος. Μέχρι σήμερα αυτοί που ξέρουν λένε πως υπάρχουν «δύο είδη αθλητών στο diving: αυτοί που κάνουν υπέροχες, δύσκολες, συμμετρικές, όμορφες καταδύσεις.

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εξαρχής η ζωή του Louganis είχε να κάνει με τη «διαφορά»: Ήταν υιοθετημένος, είχε άσθμα, τραύλιζε, δεν μπορούσε να διαβάσει , το δέρμα του ήταν σκούρο – στο σχολείο τα άλλα παιδιά τον φώναζαν «νέγρο», «καθυστερημένο», «αδερφή». «Οι καταδύσεις ήταν μια ανακούφιση.


Όταν ήμουν μικρός, ποθούσα με πάθος να κερδίσω το σεβασμό και την αγάπη του πατέρα μου κι αυτό το άθλημα έμοιαζε να είναι σημαντικό γι’ αυτόν. Στην αρχή, λοιπόν, οι νίκες ήταν μάλλον γέννημα απόγνωσης: Σκεφτόμουν πως όσο κέρδιζα θα είχα την αγάπη που χρειαζόμουν. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως μου άρεσε αυτό που έκανα και ήμουν στ’ αλήθεια καλός. Έπρεπε πια να το κάνω για τον εαυτό μου. Και το έκανα».