[απόσπασμα από κείμενο της Diana Fuss με τίτλο «Λεσβιακές και γκέι θεωρίες: Το πρόβλημα της πολιτικής τής ταυτότητας» στο βιβλίο Φεμινιστική θεωρία και πολιτισμική κριτική, επιμέλεια, εισαγωγή: Αθηνά Αθανασίου, μτφρ. Πελαγία Μαρκέτου, Μαργαρίτα Μηλιώρη, Αιμίλιος Τσεκένης, εκδ. νήσος, Αθήνα 2006][...] Η ομοφυλοφιλική περηφάνια, η ομοφυλοφιλική κουλτούρα, η ομοφυλοφιλική αισθαντικότητα επιστρατεύονται ως ακρογωνιαίοι λίθοι της ομοφυλοφιλικής κοινότητας, ως δείκτες ανάδυσης στο φως μιας χρόνια καταπιεσμένης συλλογικότητας.
Η σύγχρονη γκέι θεωρία, από την άλλη μεριά, όλο και περισσότερο αρνείται να δεσμευτεί σε μια τέτοιου είδους φυσική, ουσιακή ή οικουμενική ερμηνεία της ομοφυλοφιλικής ταυτότητας, και αντιτείνει εμφατικά την «κατασκευή του νεωτερικού ομοφυλόφιλου» [1] – δηλαδή ότι το ομοφυλόφιλο υποκείμενο δεν δημιουργείται φυσικά αλλά λογο-θετικά, μέσα από την επενέργεια πολλαπλών λόγων, οι οποίοι το συγκροτούν. [...] Οι απόπειρες του Φουκό να απεκδύσει την σεξουαλικότητα από τις ουσιοκρατικές της σημάνσεις και η προσπάθειά του να ιστορικοποιήσει την ομοφυλοφιλία ως νεωτερική επινόηση προετοίμασαν το έδαφος για τις σημερινές διαμάχες γύρω από το νόημα και τη χρησιμότητα κατηγοριών όπως «γκέι», «ομοφυλόφιλος», τόσο σε επίπεδο θεωρητικό όσο και επίπεδο ακτιβιστικό.
