Πέρασαν οι σκοτεινές ημέρες όταν η τέχνη που θεωρούνταν 'προσβλητική' για την κοινωνία, απαγορευόταν. Ή τουλάχιστον, έτσι νομίζαμε. Στην πραγματικότητα, το απειλητικό φάντασμα της λογοκρισίας μας στοιχειώνει ακόμα μια φορά, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου κατά της ομοφυλοφιλίας στην Αγία Πετρούπολη το Νοέμβριο.
Δημιουργούνται δυσοίωνες προβλέψεις για τη μοίρα του πλούσιου καλλιτεχνικού τοπίου της Ρωσίας και άλλων χωρών, αν η πληγή της 'πολιτικής ορθότητας' συνεχίσει να πείθει.  
Ο Μαρξ προοιδοποιούσε πως η θρησκεία πρέπει να απαλειφθεί επειδή είναι 'η απατηλή ευτυχία του λαού'. Η τέχνη ωστόσο δεν αντιμετωπίζεται κάτω από ένα τόσο αρνητικό πρίσμα: Σε αντίθεση με τη στρεβλή θεώρηση της ρωσικής κυβέρνησης, δεν πρέπει να καταπνίγεται απλά σαν 'προπαγάνδα'. Δυστυχώς όμως, ο περιορισμός της 'ακατάλληλης' τέχνης και πολυμέσων διεθνώς, αυξάνεται.
Η τέχνη, είτε πρόκειται για λογοτεχνία είτε για οπτική παρουσίαση, είναι απελευθερωτική και για τον καλλιτέχνη και για τον αποδέκτη, επιτρέποντας την ύπαρξη μιας αίσθησης του εαυτού μέσα από μια δημιουργική διαδικασία. Όπως δήλωσε ο Ian McLachlan, συνδημιουργός του του επερχόμενου φυλλαδίου 'Αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο της κριτικής της τέχνης', η τέχνη μπορεί να είναι σα μια προσπάθεια απόδρασης: "... ο καλλιτέχνης μπορεί να αναλάβει το ρόλο να μας προσφέρει μια εναλλακτική προοπτική... και κάνοντάς το αυτό να μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε ή να είμαστε αλλιώς". Σαν ανθρώπινα όντα, έχουμε το δικό μας μοναδικό τρόπο αντίληψης του κόσμου: Η τέχνη σε όλες τις μορφές της μας δίνει την ελευθερία να γνωρίζουμε τον εαυτό μας και το σύμπαν σαν άτομα και έτσι έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργούμε την αυτοέκφρασή μας ειδικά για εμάς, μέσα από την τέχνη. Οι σύγχρονες καλλιτέχνιδες Tracey Emin και Daphne Todd, είναι εξοικειωμένες με αυτό: Και οι δύο γυναίκες ασχολούνται με τραυματικά θέματα (γυναικεία κατάθλιψη και το θρήνο μετά την απώλεια ενός γονέα), στο πλαίσιο των αντίστοιχων καλλιτεχνικών τους έργων, ενώ με κάποιο τρόπο φτάνουν στη διαύγεια μέσω της κάθαρσης.
Επιπροσθέτως, οι τέχνες είναι ανεκτίμητο εκπαιδευτικό μέσο, ειδικά για εκείνους που δεν έχουν γνώση της εκμετάλλευσής τους. Πράγματι, η ίδια η ιστορία δείχνει τα θετικά εκπαιδευτικά αποτελέσματα της τέχνης, ειδικά ιδωμένη μέσα από τη Γαλλική επανάσταση. Το 1789, ο κληρικός Abbe Sieyes δημοσίευσε ένα φυλλάδιο με τίτλο 'Ποια είναι η Τρίτη Τάξη;', στο οποίο έκανε επίθεση στις άνισες δομές του παμπάλαιου καθεστώτος: Στόχευε στην πολιτικοποίηση των αμαθών κατώτερων τάξεων για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους ενάντια στις υπερ-προνομιούχες ανώτερες τάξεις. Αναρωτιέται κανείς πώς θα ήταν σήμερα η Γαλλία αν δεν είχε γίνει η επανάσταση. Εν μέρει πρέπει να ευχαριστούμε την τέχνη γι αυτό.
Τα πρόσφατα χρόνια, καθώς η πολιτική ορθότητα έχει γίνει σχεδόν υστερική, η τέχνη περιορίζεται από τις κυβερνήσεις από το άγχος τους να αποτρέψουν τα μηνύματά της που ανατρέπουν τη συμβατική σκέψη. Προς έκπληξη, ακόμα και η Βρετανία, αν και είναι δυτικό δημοκρατικό κράτος, είναι ένοχη για αυτό. Το 2008, το ποίημα της Carol Ann Duffy που έχει την τιμητική διάκριση 'Laureate', με τίτλο 'Εκπαίδευση για ψυχαγωγία', αφαιρέθηκε από τη διδακτέα ύλη αγγλικών του GCSE, επειδή το περιεχόμενό του προωθούσε "τα εγκλήματα με μαχαίρια και τη βία", εξοργίζοντας καθηγητές, μαθητές και άλλους ποιητές.
Παρομοίως, αρκετά πρόσφατα έχουν υπάρξει περιστατικά λογοκρισίας της τέχνης και των μέσων, τα πιο αξιοσημείωτα στη Ρωσία. Στις 26 Νοεμβρίου ένα διαδραστικό έργο με τίτλο 'Τα αστέρια μιλούν' του ομοφυλόφιλου καλλιτέχνη Vasily Klenov, αφαιρέθηκε από το χώρο της έκθεσης όταν ο Klenov αρνήθηκε να βγάλει από το δημιούργημά του κάποια προσβλητικά σχόλια για τον πρωθυπουργό Πούτιν, τα οποία είχε γράψει ένας επισκέπτης. Επίσης, η ιταλική εταιρεία ρούχων Benetton, εξαναγκάστηκε να αποσύρει μια διαφήμιση που έδειχνε τον τωρινό  Πάπα Βενέδικτο το 16ο, να φιλάει έναν Αιγύπτιο άνδρα. Η συχνότητα τέτοιων απαγορεύσεων είναι ένα ανησυχητικό σημάδι πως η ατομική ελευθερία έκφρασης περιορίζεται και η προτεινόμενη απόλυτη απαγόρευση της δημόσιας έκφρασης της ομοφυλοφιλίας ή της 'προπαγάνδας', θα ήταν ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο της καλλιτεχνικής πρωτοβουλίας.
Η τέχνη ποτέ δε θα παύσει να ενσωματώνει την ανθρώπινη κατάσταση και εμπειρία, από την κοινωνία. Ο Phil Cooper, επίσης συνδημιουργός του 'Αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο της κριτικής της τέχνης', έκανε περαιτέρω σχόλια για την τέχνη σε σχέση με τη βρετανική κοινωνία σήμερα: "Ο κόσμος αυτή την στιγμή είναι σε μια ρευστή κατάσταση... και ακριβώς σε τέτοιους καιρούς οι άνθρωποι χρειάζονται την καλλιτεχνική έκφραση. Πρέπει να ξεπεράσουμε τη λογοκρισία και να της αντισταθούμε, τώρα. Στην περίπτωση του ρωσικού νομοσχεδίου κατά της ομοφυλοφιλίας, δεν πρέπει να επιτρέψουμε να διωχθεί κανένας άλλος ταλαντούχος καλλιτέχνης από μια προφανώς διεφθαρμένη, ομοφοβική κυβέρνηση που απλώς θέλει να 'σβήσει' αυτό που θεωρεί ως αποκλίνουσα συμπεριφορά". Θα ήθελα να σας ενθαρρύνω όλους να υπογράψετε τη διεθνή αίτηση των LGBT για να εμποδιστεί αυτή η νομοθεσία, αν η τέχνη κάποια στιγμή στη ζωή σας σήμαινε κάτι για εσάς.